Ο Ριρής και τα Όνειρά του
Τίτλος: Ο Ριρής και τα Όνειρά του (Εικονογραφημένο)
Διαστάσεις: 21×29
Δεμένο: Ναι
Σελίδες: 26
Στά πόδια τοῦ βουνοῦ, ἐκεῖ πού ἀρχίζει τό μεγάλο καταπράσινο δάσος, ζοῦσε κάποτε ἕνα ὄμορφο λαγουδάκι, μέ ὄρθια αὐτιά καί μέ ἔξυπνα κόκκινα μάτια. Τ᾿ ὄνομά του ἦταν Ριρής.
῾Ο Ριρής λοιπόν, καί ὅταν μασούλαγε τό καρότο του καί ὅταν ἔτρεχε καί ὅταν ἔπαιζε μέ τίς φτέρες, ἕνα πράγμα μόνο σκεφτόταν. Νά μεγαλώσει, νά γίνει δυνατός λαγός, νά σώσει ἀπό καταστροφή ὅλη τή λαγοπολιτεία. Εἶχε διαβάσει γιά σπουδαῖα κατορθώματα, πού ἔκαναν οἱ παλιοί, κι ὅλο ὀνειρευότανε κείνη τή στιγμή πού θά γινότανε καί αὐτός τρανός καί ἔνδοξος.
Θά᾿ βαζε, ὅπως λογάριαζε μονάχος του, περικεφαλαία τό μεγαλύτερο κουκουναρόπευκο πού θά βρισκότανε στό δάσος. Θά κράταγε μέ τό ἕνα χέρι ἀσπίδα ἀπό ξεραμένο καβούκι χελώνας καί μέ τό ἄλλο κοντάρι ἀπό δόντι ἐλέφαντα. Θά εἶχε βέβαια καί σημαία ἀπό πλεγμένο ἀχυρόχορτο μέ ξερά κούμαρα στίς τέσσερις ἄκρες της. Κι ἔτσι λοιπόν ἁρματωμένος, θά ξεκινοῦσε γιά ἐκστρατεῖες.
Μιά μέρα, ἐνῶ σκεφτόταν καί ξανασκεφτόταν τά κατορθώματα πού θά᾿ κανε καί τίς σπουδαῖες πράξεις του, πού θά᾿ διναν δόξα στή γενιά τῶν λαγῶν, σκουντούφλησε πάνω στό γερο-Πλάτανο.
— Καλημέρα, παπποῦ, καί συμπάθα με ἄν σέ χτύπησα, ζήτησε εὐγενικά συγνώμη ὁ Ριρής μας.
Γέλασε πλατιά ὁ γερο-Πλάτανος.
— Μ᾿ ἔχουν χτυπήσει ἀγρίμια, βροχές, ἀγέρηδες καί δέν ἔπαθα τίποτα. ᾿Εσύ μόνο μή μοῦ πληγώθηκες, μικρό μου λαγουδάκι.
Στ᾿ ἀλήθεια, ἀπό τό κουτούλημα στό μέτωπό του εἶχε κιόλας φυτρώσει ἕνα καρούμπαλο. Δέν ἔδειξε ὅμως ὁ Ριρής τόν πόνο του.
— Δέν εἶναι τίποτα, εἶπε. Καί ἔπειτα πρέπει νά συνηθίζω στίς κακοτυχιές. Χωρίς τραυματισμούς δέ γίνονται οἱ ἐκστρατεῖες.
— Βαριακούω τελευταῖα καί δέν κατάλαβα τί εἶπες λαγουδάκι μου. Τί ἐκστρατεῖες λές;
Τότε ὁ Ριρής μας ἄνοιξε τό στόμα του καί τήν καρδιά του καί εἶπε στό γερο-Πλάτανο ὅλα του τά ὄνειρα.
— Μόνο πού πρέπει νά μεγαλώσω, τέλειωσε. ῞Ενας μικρός δέν μπορεῖ νά κάνει καί σπουδαῖα πράγματα!
— ῎Οχι δά! ῾Ο καθένας μας μπορεῖ νά κάνει σπουδαῖα πράγματα καί δέν χρειάζεται νά περιμένει τό αὔριο, πού μπορεῖ νά γίνει καί ποτέ. Βγές λοιπόν τώρα κιόλας στό δάσος, στῆσε τ᾿ αὐτί σου καί ἄφησε τήν καρδιά σου λεύτερη νά μιλήσει. Θά δεῖς τότε πόσα μπορεῖς νά κάνεις καί ἄς εἶσαι μικρός.
῾Ο Ριρής μας χαμογέλασε. Γέρασε τό πλατάνι καί σίγουρο εἶναι πώς λέει παραμύθια. Γιά νά μή φανεῖ ὅμως πώς παρακούει, εἶπε·
— Νά γίνει ὅπως εἶπες γερο-Πλάτανε. Πάω στό δάσος.
῎Ετσι εἶπε καί ἔφυγε.
Συνέχεια στό βιβλίο
