Τίτλος: Ο Τίμιος Πρόδρομος (επανέκδοση βελτιωμένη καί επηυξημένη)
Διαστάσεις: 14×21
Δεμένο: Όχι
Σελίδες: 80

Ἡ Κλήση μας

Ἕνα ἀπό τά χαρακτηριστικά τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης εἶναι ἡ τιμή τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι ὁ Θεός ἔχει καλέσει κάθε ἄνθρωπο, μέ «ἅγιο κάλεσμα» (Β΄ Τιμ. α΄ 9). Μᾶς κάλεσε, σάν παιδιά Του πού εἴμαστε, νά γίνουμε ἅγιοι, γιατί κι Ἐκεῖνος πού εἶναι Πατέρας μας, εἶναι Ἅγιος. Κι ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐπίσης λέει: «Νά γίνετε ἅγιοι, ὅπως ἅγιος εἶναι κι Ἐκεῖνος πού σᾶς ἔχει καλέσει» (Α΄ Πέτρ. α΄15).

Ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι προνόμιο λίγων, ἀλλά δυνατότητα χαρισμένη σέ ὅλα τά παιδιά τοῦ Θεοῦ. Τόν καθένα μας τόν ἔχει καλέσει ὁ Θεός, νά ζήσει σύμφωνα μέ τίς ἅγιες ἐντολές Του καί νά ἀξιωθεῖ νά γίνει «ναός τοῦ Θεοῦ» καί κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Α΄ Κορ. στ΄19). Γιατί ἄλλο σκοπό δέν ἔχει πάνω στή γῆ ὁ ἄνθρωπος, ἀπό τό νά ζήσει καθώς θέλει ὁ Θεός. Νά καθαρίσει δηλαδή καί νά συνεφέρει τήν ψυχή του ἀπό τήν παραμόρφωση πού φέρνει ἡ ἁμαρτία. Ἔτσι θά ἀξιωθεῖ νά γίνει «ναός τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος» (Β΄ Κορ. στ΄ 16), «συμπολίτης τῶν ἁγίων καί οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. β΄ 19). Συνέχεια →

Τίτλος: Η Πρώτη Ανάσταση
Διαστάσεις: 14×21
Δεμένο: Όχι
Σελίδες: 88

Προλογικά

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, συχνά ἀποκαμωμένος ἀπό τήν πορεία τῆς ζωῆς του, προβληματίζεται κι ἀναρωτιέται γιά τό σκοπό καί τό νόημά της.

Σίγουρα βασανίζει τοῦτο τό θέμα πολλούς, καί μάλιστα νέους ἀνθρώπους, γιατί ἄπειροι κι ἀδοκίμαστοι καθώς εἶναι στήν πρώιμη ἄνοιξη τῆς ζωῆς, ἐπιλέγουν συνήθως εὐκολοδιάβατα μονοπάτια, ἐκεῖνα πού, ἰδιαίτερα στήν νεαρή ἡλικία, ἐμφανίζονται ὁλοφώτεινα καί δελεαστικά.

Ἀτυχῶς ὅμως, ἐνῶ τό κίνητρο τῶν περισσοτέρων εἶναι γνήσιο καί αὐθεντικό, κατά τήν πορεία τῆς ζωῆς συμβαίνει πολλές φορές, νά χάνεται ἡ «ἀνατολή» κι ἔτσι οἱ κόποι πού καταβάλονται, νά μήν ὁδηγοῦν στό προσδο-κώμενο ἀποτέλεσμα. Ἀντίθετα ὁ μαρασμός καί τό ἀνοη-μάτιστο κατακυριεύουν καί βυθίζουν σέ χάος τήν ψυχή. Συνέχεια →

Anthony Bloom

Τίτλος: Ζωντανή Προσευχή
Διαστάσεις: 14×21
Δεμένο: Όχι
Σελίδες: 160

Ἕνα κείμενο πού διαπραγματεύεται καί ἀναπτύσσει διεξοδικά τό τόσο κοινό θέμα τῆς προσευχῆς, μέ τρόπο καινό , ἀλλά πάντα μέσα ἀπό τό πρίσμα τῆς Ὀρθόδοξης Πατερικῆς Παράδοσης. Μᾶς θυμίζει καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι καθένας πού προσεύχεται εἶναι μιά “θεοφάνεια” καί μιά πηγή πού μπορεῖ νά ξεδιψάσει καί νά ἐνισχύει τόν κουρασμένο ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας.
Ἀπόσπασμα

Ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ

Σ᾿ ἐκείνους πού ἔχουν διαβάσει τό βιβλίο «Οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ», εἶναι πολύ γνώριμη ἡ ἔκφραση: «Προσευχή τοῦ ᾿Ιησοῦ». Τό βιβλίο αὐτό ἀναφέρεται σέ μιά σύντομη προσευχή, πού ἀποτελεῖται ἀπό αὐτές τίς λέξεις· “Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησέ με τόν ἁμαρτωλό”. Αὐτές οἱ λέξεις ἐπαναλαμβάνονται συνεχῶς. Συνέχεια →

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

«…Ἔχεις ὅμως καί τρίτη ὁδό μετάνοιας. Κι ἀνέφερα πολλές ὁδούς μετάνοιας, γιά νά σοῦ κάνω μέ τήν ποικιλία τῶν ὁδῶν εὔκολη τή σωτηρία. Ποιά εἶναι αὐτή ἡ τρίτη ὁδός; Ἡ ταπεινοφροσύνη. Ἔχε ταπεινό φρόνημα καί ἐξάλειψες τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν. Ἔχεις καί γι᾽ αὐτήν ἀπόδειξη ἀπό τή θεία Γραφή, ἀπό τήν ἀνάγνωση τῆς παραβολῆς τοῦ Τελώνη καί τοῦ Φαρισαίου (Λουκᾶ 18, 10 ἐε. ). Ἀνέβηκαν, λέγει, ὁ Φαρισαῖος καί Τελώνης στό ναό νά προσευχηθοῦν καί ἄρχισε ὁ Φαρισαῖος ν᾽ ἀπαριθμεῖ τίς ἀρετές του. Ἐγώ δέν εἶμαι, λέγει, ἁμαρτωλός ὅπως ὅλος ὁ κόσμος, οὔτε ὅπως αὐτός ὁ Τελώνης. Ἄθλια καί ταλαίπωρη ψυχή, ὅλη τήν οἰκουμένη τήν καταδίκασες, γιατί λύπησες καί τόν πλησίον σου; Δέν σοῦ ἄρκεσε ἡ οἰκουμένη, κι ἔφτασες νά καταδικάσεις καί τόν Τελώνη; Ὅλους λοιπόν τούς κατηγόρησες καί δέν λυπήθηκες οὔτε τόν ἕνα αὐτόν ἄνθρωπο. «Δέν εἶμαι ἐγώ ὅπως ὅλος ὁ κόσμος, οὔτε ὅπως αὐτός ὁ Τελώνης: Νηστεύω δύο φορές τήν ἑβδομάδα, δίνω τό δέκατο ἀπό τά ὑπάρχοντά μου στούς φτωχούς.»

Εἶπε λόγια ἀλαζονικά. Ἄθλιε ἄνθρωπε, καλά ὅλη τήν οἰκουμένη τήν καταδίκασες, γιατί κατηγόρησες καί τόν πλησίον σου Τελώνη; Δέν χόρτασες μέ τήν κατηγορία τῆς οἰκουμένης, ἀλλά κατέκρινες κι ἐκεῖνον πού ἦταν μαζί σου;
Τί ἔκαμε λοιπόν ὁ Τελώνης; Ὅταν τ᾽ ἄκουσε αὐτά δέν εἶπε: «Σύ ποιός εἶσαι πού λές αὐτά ἐναντίον μου; Ἀπό πού γνωρίζεις τό βίο μου; Δέν ἔμεινες μαζί μου. Δέν ζήσαμε μαζί. Γιατί ὑπερηφανεύεσαι τόσο πολύ; Ποιός εἶναι μάρτυρας τῶν δικῶν σου ἀγαθοεργιῶν; Γιατί παινεύεις τόν ἑαυτό σου; Γιατί κάνεις χάρη στόν ἑαυτό σου;» Ὅμως τίποτε ἀπ’ αὐτά δέν εἶπε ὁ Τελώνης, ἀλλ᾽, ἀφοῦ ἔσκυψε, προσκύνησε καί εἶπε: «Θεέ μου, συγχώρεσέ με τόν ἁμαρτωλό», καί μέ τήν ταπεινοφροσύνη πού ἔδειξε ὁ Τελώνης δικαιώθηκε. Ἀντίθετα ὁ Φαρισαῖος κατέβηκε ἀπό τό ναό στερημένος τή δικαίωση, ἐνῶ ὁ Τελώνης κατέβηκε πετυχαίνοντας τή δικαίωση.

Ἔτσι τά λόγια νίκησαν τά ἔργα. Γιατί ὁ ἕνας ἔχασε τή δικαίωση ἀπό τά ἔργα, ἐνῶ ὁ ἄλλος μέ τόν ταπεινό λόγο καί λογισμό πέτυχε τή δικαίωση. Ἄν καί βέβαια οὔτε ταπεινοφροσύνη ἦταν ἐκεῖνο. Γιατί ταπεινοφροσύνη εἶναι ὅταν κανείς, ἐνῶ εἶναι μεγάλος, ταπεινώνει τόν ἑαυτό του. Αὐτό πού εἶπε ὁ Τελώνης δέν ἦταν λόγος ταπεινοφροσύνης, ἀλλά ἦταν ἡ ἀλήθεια. Γιατί ἦταν ἀληθινά τά λόγια. Ἦταν πραγματικά ἁμαρτωλός. Συνέχεια →

Τίτλος: Ο Άγιος Ζωτικός (Εικονογραφημένο)
Διαστάσεις: 17×24
Δεμένο: Όχι
Σελίδες: 64

Οἱ ρίζες του

Γενιά ὀνομαστή καί παινεμένη ἦταν ἡ ρίζα τοῦ Ζωτικοῦ.

Δεντρί πού φύτρωσε καί κλώνους ἔρριξε ἐκεῖ, στή μεγαλόφημη πρωτεύουσα τή Ρώμη, ἦταν ἡ καταγωγή του. Καί τότε, πολύ σπουδαῖο πρᾶγμα ἦταν νά κρατάει κανείς ἀπό γενιά ὀνομαστή. Μεγάλη προίκα λογιαζόταν τό ὄνομα. Πλοῦτος βαθύς ἦταν τό μακρύ συγγενολόϊ. Μέτραγε ἀκόμα ἀπό ποιούς δασκάλους πέρασε κανείς, ἀπό ποιούς ρήτορες, ἀπό ποιούς φιλοσόφους, ἀπό ποιές Σχολές. Συνέχεια →

Τίτλος: Ἁγία Εὐφροσύνη (Σμάραγδος ὀνομάζομαι)

Διαστάσεις: 13×21
Δεμένο: Όχι
Σελίδες: 144   — Τιμή: 13.00  Ευρώ

Βιβλίο μέ DVD

Ὁ προφήτης Ἰωνᾶς μᾶς διηγεῖται τά παθήματά του καί, μέσα ἀπό τή λιτή γραφίδα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μᾶς ἀφήνει, μ’ ἕνα μυστικό τρόπο, νά ἐννοήσουμε τά βιώματα καί τίς ἐμπειρίες του γιά τήν πορεία του ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα» πρός τό «καθ’ ὁμοίωσιν».

Ἔτσι μέ τή γλαφυρή του διήγηση γκρεμίζει πρῶτα ἀπό μέσα του καί στή συνέχεια ἀπό μᾶς, τόν ἄνθρωπο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ τό στενόκαρδο ἐγωιστικό πνεῦμα καί κτίζει τόν νέο ἄνθρωπο τῆς Καινῆς Διαθήκης, μέ τό πνεῦμα τῆς συγχωρητικότητας καί τῆς ἀγάπης, προτυπώνοντας ἔτσι τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.

Τό DVD πού περικλείεται στό πακέττο ὁλοκληρώνει καί ὀπτικά τήν κατανόηση τῆς διδασκαλίας καί τό μήνυμα πού προσφέρει στούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας τό ὅλο ἔργο τοῦ Προφήτη.

Ἀπευθύνεται σέ ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἡλικιῶν καί ἔχει νά προσφέρει στόν καθένα ἕνα ἰδιαίτερο μήνυμα.

Χαρτόδετο μέ τετράχρωμη ἐκτύπωση.

Γραμμένο καί εἰκονογραφημένο ἀπό τίς Ἀδελφές τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.

Τιμή:  14 €

Τίτλος: Ο Εμμανουήλ (Εικονογραφημένο)
Διαστάσεις: 17×24
Δεμένο: Όχι
Σελίδες: 126

.

.

.

Συνέχεια →

Τίτλος: Θάνατος, Ανάσταση και Αιώνια ζωή.
Διαστάσεις: 17×24
Δεμένο: Όχι
Σελίδες: 376

῾Ο θάνατος

῾Ο θάνατος εἶναι ἡ γέννα μας στήν ἄλλη ζωή Εἶναι ἡ «κοίμηση», δέν εἶναι τό τέλος τῆς ὕπαρξής μας. Εἶναι ἕνας χωρισμός, πού στήν οὐσία δέν εἶναι χωρισμός. ῾Ο θάνατος εἶναι ἀγαθό, εἶναι δῶρο, εἶναι εὐλογία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, «ἵνα μή τό κακόν ἀθάνατον γένηται». Νά συλλογᾶσαι τόν ἐπικείμενο θάνατό σου γιατί «χωρίς τό τραγούδι τοῦ θανάτου, τό τραγούδι τῆς ζωῆς εἶναι ἄσκοπο καί ἀνόητο». Καί νά προσδοκᾶς τήν παλιγγενεσία «τῆς ὀγδόης ῾Ημέρας» ὅπου θά εἴμαστε ὅλοι ζῶντες «ἐν Αὐτῷ», διότι «ἐν Αὐτῷ» θάνατος δέν ὑπάρχει!

Τίτλος: Τι ξέρεις εσύ για τις Εικόνες

Διαστάσεις: 17×27

Δεμένο: Όχι

Σελίδες: 203

Ἡ Εἰκόνα: Μιά Ἁγία Γραφή γιά τούς ἀγραμμάτους. Μιά ὀπτική θεολογία γιά τούς θεωρούς καί τούς εἰδήμονες. Ἕνα ἀπό τά μυστήρια τῆς προσωπικῆς Θεανθρωπίνης Παρουσίας τοῦ Λόγου. Ἀγωγός τῆς Χάριτος στήν ἁγιοποιό ἀρετή. Δοξολογία στήν ἀπόλυτη Ὡραιότητα. Μιά ἀκτίνα φωτός τῆς Ὀγδόης Ἡμέρας ! Συνέχεια →

Μ. Βασιλείου

Πολλοὶ λόγοι, ἀγαπητά μου παιδιά, μὲ κάνουν νὰ σᾶς δώσω αὐτὲς τὶς συμβουλές. Πιστεύω ὅτι εἶναι οἱ καλύτερες καὶ θὰ σᾶς ὠφελήσουν, ἂν τὶς κάνετε κτήμα σας. Ἔχω προχωρημένη ἡλικία. Ἀσκήθηκα στὴ ζωὴ μὲ πολλοὺς τρόπους. Γνώρισα ἐπὶ πολλὰ χρόνια τὶς βιοτικὲς μεταβολές, ποὺ συμπληρώνουν τὴν ἀνθρώπινημόρφωση. Ἔτσι, ἔχω κάμποση πείρα στὰ ἀνθρώπινα πράγματα. Μπορῶ, λοιπόν, σ᾿ αὐτοὺς ποὺ πρωτομπαίνουν στὸ στάδιο τῆς ζωῆς, νὰ δείξω τὸν πιὸ σίγουρο δρόμο. Ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς συγγένειας, ἔρχομαι εὐθὺς μετὰ τοὺς γονεῖς σας. Γι᾿ αὐτό, σᾶς ἀγαπῶ ὅμοια μ᾿ ἐκείνους. Καὶ σεῖς μὲ βλέπετε σὰν πατέρα σας, ἔτσι θαρρῶ.

 Ἄν, λοιπόν, δεχθῆτε μὲ προθυμία τὰ λόγια μου, θὰ ἀνήκετε στὴ δεύτερη κατηγορία ἐκείνων ποὺ ἐπαινεῖ ὁ ἀρχαῖος ποιητὴς Ἡσίοδος, γράφοντας ὅτι εἶναι ἄριστος ἄνθρωπος ὅποιος μονάχος του ξεχωρίζει τὸ σωστὸ κι εἶναι καλὸς ἄνθρωπος ὅποιος συμμορφώνεται μὲ τὶς σωστὲς ὑποδείξεις. Ἔνῳ ὅποιον δὲν εἶναι ἱκανὸς νὰ τὸ κάνει αὐτό, τὸν χαρακτηρίζει σὰν ἄνθρωπο ἄχρηστο.

Καὶ μὴν ἀπορήσετε ποὺ ἔρχομαι νὰ προσθέσω κάτι δικό μου σὲ ὅσα διαβάζετε ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους στὰ σχολεῖα σας καὶ μάλιστα νὰ σᾶς πῶ ὅτι αὐτὸ τὸ δικό μου εἶναι ὠφελιμότερο ἀπὸ ὅσα ἐκεῖνοι σᾶς διδάσκουν. Ἀκριβῶς αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς συμβουλῆς μου: δὲν πρέπει νὰ παραδώσετε στοὺς ἀρχαίους συγγραφεῖς τὸ τιμόνι τοῦ νοῦ σας, γιὰ νὰ σᾶς πάνε ὅπου αὐτοὶ θέλουν. Δὲν πρέπει νὰ τοὺς ἀκολουθεῖτε σὲ ὅλα. Πρέπει νὰ πάρετε ἀπ᾿ αὐτοὺς ὅ, τι εἶναι χρήσιμο καὶ νὰ μὴ δώσετε προσοχὴ στὰ ὑπόλοιπα. Ἔρχομαι, λοιπόν, ἀμέσως νὰ σᾶς ὑποδείξω ποιὰ εἶναι τὰ ἄχρηστα μέσα στὰ συγγράμματά τους καὶ πῶς νὰ ξεχωρίζετε τὰ πρῶτα ἀπὸ τὰ δεύτερα.

Συνέχεια →

ARCH. ΑΝΤΗΟΝΥ ΒLΟΟΜ

Καθώς προχωροῦμε ὅλο καί βαθύτερα στή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μποροῦμε, μέ ὁλοένα αὐξανόμενη εὐγνωμοσύνη καί χαρά (μιά χαρά εἰρηνική καί θριαμβική μαζί) νά ἐπαναλάβουμε τά λόγια τοῦ Ψαλμωδοῦ· «Ζήσεται ἡ ψυχή μου καί αἰνέσει σε» (Ψαλμ. 118, 175)14.
Τήν πρώτη ἑβδομάδα εἴδαμε νά ἐκπληρώνονται ὅλες οἱ ὑποσχέσεις περί σωτηρίας πού δίδονται στήν Παλαιά Διαθήκη· ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, ἡ σωτηρία ἦρθε, ἔχουμε κάθε δυνατότητα νά ἐλπίζουμε. Κατόπιν, τή δεύτερη ἑβδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, εἴχαμε τήν περίλαμπρη διακήρυξη ὅλων τῶν ῾Αγίων τῆς Χριστιανοσύνης, ὅτι ὄχι μόνον ἦρθε καί κατοίκησε ἀνάμεσά μας ὁ Θεός, ἀλλά καί ἐξέχυσε πάνω μας, πάνω στήν ᾿Εκκλησία καί σέ κάθε ἀνθρώπινη ψυχή πού εἶναι ἕτοιμη νά Τόν δεχθεῖ, τήν παρουσία, τό μεταμορφωτικό δῶρο τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο μᾶς κάνει σταδιακά νά μετέχουμε ὅλο καί βαθύτερα στόν Ζώντα Θεό, μέχρις ὅτου μιά μέρα γίνουμε κοινωνοί τῆς θείας Αὐτοῦ φύσεως.
Καί σήμερα, καθώς θά ἀναρωτιόμαστε πῶς μποροῦμε νά συγχωρηθοῦμε, πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀκυρωθεῖ τό κακό, τό ἑπόμενο βῆμα μας, ἀτενίζοντας τόν Τίμιο Σταυρό, θά μᾶς φέρει βαθύτερα στήν εὐγνωμοσύνη, βαθύτερα στή χαρά, βαθύτερα στή βεβαιότητα.
῾Υπάρχει μία περικοπή τοῦ Εὐαγγελίου στήν ὁποία διαβάζουμε ὅτι, ὅταν ὁ Κύριος μίλησε γιά τή σωτηρία καί τίς προϋποθέσεις της, ὁ Πέτρος Τοῦ εἶπε· «Καί τίς ἄρα δύναται σωθῆναι;». Καί ὁ Χριστός ἀπάντησε· «Τά ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις, δυνατά ἐστι παρά τῷ Θεῷ». ῏Ηρθε ὁ ῎Ιδιος, κατοίκησε στό ἀνθρώπινο πρόσωπό Του τό πλήρωμα τῆς θεότητας, καί ἔχει τή δύναμη νά συγχωρήσει, διότι μόνο τό θύμα μπορεῖ νά συγχωρήσει αὐτούς πού ἔφεραν τό κακό, τόν πόνο, τή δυστυχία καί τόν θάνατο στή ζωή του· κι Αὐτός ὑπῆρξε τό θύμα ὅλων τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ, ὅλης τῆς σκληρότητας καί τῆς καταστροφικότητας τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Καί ὁ Χριστός ὄχι μόνον συγχωρεῖ τούς φονεῖς Του, ἀλλά λέει, «Πατέρα μου, συγχώρησέ τους, διότι δέν γνωρίζουν τί κάνουν». Προχωρεῖ ἀκόμη πιό πέρα, διότι εἶχε πεῖ πώς «῞Ο,τι κάνετε στούς ἐλάχιστους ἀδελφούς καί ἀδελφές μου, τό ἔχετε κάνει σ’ ἐμένα τόν ἴδιον»· ὄχι μόνο τό καλό ἀλλά καί τό κακό. Μέσα στή συμπάθειά Του καί τήν ἀλληλεγγύη Του πρός ἐμᾶς, ταυτίζεται μέ καθέναν πού ὑποφέρει· ὁ θάνατος, ὁ πόνος, ἡ ἀγωνία καθενός ἀπό μᾶς εἶναι καί δικά Του. ῞Οταν λοιπόν προσεύχεται μέ τά λόγια αὐτά, ἡ προσευχή Του δέν ἀναφέρεται μόνο στό δικό Του ὄνομα, ἀλλά στό ὄνομα ὅλων ἐκείνων πού γνώρισαν τό κακό ἐξαιτίας τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας.
Δέν συγχωρεῖ ὅμως μόνον ὁ Χριστός· καθένας πού ὑπέφερε, σωματικά, ψυχικά ἤ πνευματικά, καλεῖται νά χαρίσει τήν ἐλευθερία σ’ ἐκείνους πού τόν ἔκαναν νά πονέσει.
Τώρα λοιπόν καταλαβαίνουμε γιατί ὁ Κύριος εἶπε, «Νά συγχωρεῖτε γιά νά συγχωρηθεῖτε». ᾿Επειδή τό θύμα καί ὁ θύτης εἶναι δεμένοι μέ τά δεσμά τῆς ἀλληλεγγύης καί τῆς ἀμοιβαίας εὐθύνης. Μόνο τό θύμα μπορεῖ νά πεῖ, «Κύριε, συγχώρησέ τον, συγχώρησέ την», καί μόνον τότε ᾿Εκεῖνος μπορεῖ νά πεῖ «τόν συγχωρῶ».
Καταλαβαίνετε ὅμως τί εὐθύνη ἐναποθέτει στούς ὤμους τοῦ καθενός μας ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων; ᾿Αλλά καί τό βάθος, τό μεγαλειῶδες βάθος τῆς ἐλπίδας πού ἀνοίγεται γιά μᾶς, ὅταν σηκώνουμε τό βλέμμα στόν Σταυρό καί βλέπουμε ὅτι σέ ἀλληλεγγύη μέ τό ἀνθρώπινο γένος, ὁ Χριστός παίρνει ἐπάνω Του ὅλο τόν πόνο τοῦ κόσμου, καί ἀποδεχόμενος νά πεθάνει ἕναν ἀπίστευτα σκληρό θάνατο, λέει στό ὄνομα ὅλων ὅσοι ὑποφέρουν, «Ναί, ἐμεῖς τούς συγχωροῦμε»!
Αὐτό εἶναι ἄλλο ἕνα βῆμα πρός τήν ἐλευθερία, ἄλλο ἕνα βῆμα πρός τή στιγμή πού θά ἔρθουμε πρόσωπο πρός πρόσωπο μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ πού ἀγκαλιάζει καί ἐμᾶς, διότι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί προσφέρει σέ ὅλους τήν πληρότητα τῆς αἰώνιας ζωῆς. Συνέχεια →

π. Δημήτριος Στανιλοάε

Ὁ Κύριός μας συνέδεσε ἀναπόσπαστα τή συγχώρεση μας ἀπό τόν Θεό μέ τή συγχώρεση πού ὀφείλουμε νά δίνουμε στούς ἀνθρώπους, πού μᾶς ἔβλαψαν. (Κυριακή προσευχή, Ματθ. στ’ , 12 καί ἡ παραβολή τῶν δύο ὀφειλετῶν, Ματθ. κη’, 21-35).
Στήν πραγματικότητα καί στίς περισσότερες περιπτώσεις τά ἁμαρτήματα γιά τά ὁποῖα ζητᾶμε τή συγγνώμη τοῦ Θεοῦ, εἶναι οἱ ἀδικίες πού κάναμε στούς ἄλλους. Ἑπομένως, ὀφείλουμε νά ζητᾶμε συγχώρεση ὄχι μόνο ἀπό τόν Θεό, ἀλλά κι ἀπό κείνους πού πληγώθηκαν ἀπ᾽ αὐτά τά ἁμαρτήματα: ἀλλοιῶς ὁ Θεός δέν μᾶς συγχωρεῖ (Ματθ. ε’, 23-26). Πίσω ἀπό τούς ἀνθρώπους στούς ὁποίους κάναμε κακό, βρίσκουμε τόν Θεό κι ὅταν ἁμαρτήσουμε στόν Θεό, πάντοτε πίσω Του βλέπουμε τούς ἀνθρώπους.

Περιφρονώντας τόν Θεό, θραύουμε ἕνα ἠθικό ἐλατήριο στούς ἄλλους, δίνοντάς τους ἕνα κακό παράδειγμα. Ὁ ἄνθρωπος πού δέν συμπεριφέρεται μέ λεπτότητα πρός τόν Θεό, δέν τήν ἔχει οὔτε πρός τούς ἀνθρώπους καί συμβάλλει στό νά μεγαλώνη ἡ ἀναισθησία τους ἀπέναντι στόν Θεό.
Ἐπίσης ὁ Θεός θέτει ὑπό ὅρους τή συγχώρεση πού δίνει γιά τά ἁμαρτήματα πρός τό πρόσωπό Του, ἀνάλογα μέ τό ἄν ζητᾶμε συγγνώμη ἀπό τούς ὁμοίους μας.
Ἀλλά, ἄν γιά νά πάρουμε τή συγγνώμη τοῦ Θεοῦ ἔχουμε ἀνάγκη τή συγχώρηση τῶν ἄλλων κι ἐκεῖνοι ἔχουν ἀνάγκη τή δική μας συγγνώμη, γιά νά συγχωρεθοῦν ἀπό τόν Θεό.
Ἄρα γιά νά πάρουμε συγχώρεση ἀπό τόν Θεό, πρέπει συνάμα νά συγχωρέσουμε καί τούς ἄλλους πού μᾶς πρόσβαλαν καί νά ζητήσουμε συγγνώμη ἀπό κείνους πού ἀδικήσαμε. Καί τό ἕνα καί τό ἄλλο, εἶναι πολύ δύσκολα. Μᾶς εἶναι εὐκολώτερο νά ζητᾶμε συγγνώμη ἀπό τόν Θεό, γιατί κατά κάποιο τρόπο μᾶς τό ἐπιβάλλει τό μεγαλεῖο του καί χωρίς θεωρητική δυσκολία ἀναγνωρίζουμε τήν ἐξάρτησή μας ἀπ᾽ Αὐτόν ‒ δέν μιλῶ γιά τούς ἄπιστους, ἀλλά γιά τούς πιστούς. Ἀντίθετα, εἶναι πολύ δύσκολο, ἀκόμα καί γιά τούς πιστούς, νά ἀποφύγουμε νά περιφρονήσουμε τούς ἀνθρώπους πού δέν μᾶς ἐπιβάλλονται μέ τό ὁρατό μεγαλεῖο τους.
Ἀκόμη, ἀνάμεσα στή συγχώρεση πού ὀφείλουμε νά δώσουμε στούς ἄλλους καί στήν ἀνάγκη νά ζητήσουμε συγχώρεση, ἡ δεύτερη στάση εἶναι ἡ δυσκολώτερη. Ὅταν μᾶς ζητᾶνε συγνώμη, οἱ ἄλλοι φαίνονται νά μπαίνουν σ᾽ ἕνα ἐπίπεδο κατώτερο κι αὐτό ἀγγίζει τήν καρδιά μας, γιατί κολακεύει τήν ὑπερηφάνειά μας. Ὅταν ζητᾶμε συγγνώμη γιά τούς ἑαυτούς μας, ὑπονοεῖται ὅτι κατεβαίνουμε ἀπό τό βάθρο τῆς φαινομενικῆς μας ἀνωτερότητας ὅτι ἀναγνωρίζουμε τήν ἐξάρτησή μας ἀπό τούς ἄλλους.
Ἡ ἴδια ἀλαζονεία κρύβεται κάτω ἀπό τήν ἄρνησή μας νά συγχωρέσουμε καί τή δυσκολία μας νά ζητήσουμε συγγνώμη. Ἀλλά ὅταν συγχωροῦμε, δέν ἀρνούμεθα ἀναγκαστικά ὅλη τήν ὑπερηφάνειά μας, ἐνῶ ἄν προχωρήσουμε παραπέρα, ἄν ζητήσουμε συγγνώμη, ἔχουμε καταρρίψει τό τελευταῖο ὑπόλοιπο τῆς ὑπερηφάνειάς μας. Μόνο σ᾽ αὐτή τήν περίπτωση ἡ καρδιά μας κινεῖται μέ εἰλικρίνεια καί καθαρότητα, χωρίς κανένα ἀμφίβολο κίνητρο.
Ἡ ἄρνηση τῆς συγχωρήσεως ἤ τῆς αἰτήσεως γιά συγγνώμη, κρατάει σκληρή τήν ψυχή. Τό κακό πού μᾶς ἔκανε ὁ ἄλλος, ὅταν διατηρῆται μέσα στή συνείδησή μας, εἶναι μιά ἀκαθαρσία, πού παραμένει μέσα μας, μᾶς δηλητηριάζει συνέχεια κι ἐξαπλώνει τήν ἀηδιαστική ὀσμή της σ᾽ ὅλο τό εἶναι μας. Οἱ ἀναλαμπές ἤ τό σκοτάδι αὐτοῦ τοῦ δηλητηρίου, ἐνοχλοῦν τά μάτια μας καί δέν μποροῦμε ν᾽ ἀγαπήσουμε τόν Θεό καί ὁ ἄλλος δέν μπορεῖ ν᾽ ἀγαπήση ἐμᾶς. Συνέχεια →

Ἰωάννου Μ. Φουντούλη

«Ὁ δημιουργός τῶν ἄνω καί τῶν κάτω,
τρισάγιον μέν ὕμνον ἐκ τῶν ἀγγέλων,
τριῴδιον δέ παρ᾽ ἀνθρώπων δέχου».

Μέ τούς στίχους αὐτούς προοιμιάζονται τά συναξάρια τῆς περιόδου τοῦ Τριῳδίου. Ὁ οὐράνιος καί ὁ ἐπίγειος κόσμος, οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἄνθρωποι, συνάπτονται σέ κοινή συμφωνία. Οἱ ἄγγελοι ψάλλουν στόν δημιουργό των, τόν «δημιουργό τῶν ἄνω», τόν τρισάγιο ὕμνο. Μαζί μέ αὐτούς ἑνώνονται καί οἱ φωνές τῶν ἀνθρώπων, πού ἔρχονται καί αὐτοί νά ψάλουν στόν δημιουργό των, τόν «δημιουργό τῶν κάτω», τριῳδίους ὕμνους. Ἀπό αὐτούς τούς τριωδίους ὕμνους, τά «τριῴδια», ἔλαβε τό ὄνομά της ἡ μεγάλη περίοδος τοῦ λειτουργικοῦ ἔτους, πού κινεῖται μαζί μέ τό Πάσχα καί τό περιβάλλει σάν προεόρτιος καί μεθέορτος περίοδος. Γιατί ὅλο αὐτό τό τμῆμα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους παλαιότερον ἐχαρακτηρίζετο μ᾽ αὐτό τό ὄνομα: «Τριῴδιον». Συνέχεια →

ARCH. ΑΝΤΗΟΝΥ ΒLΟΟΜ

 Σήμερα … ἀκούσαμε τήν ἱστορία τοῦ Φαρισαίου καί τοῦ Τελώνη (Λουκ. 18, 10-14). ῾Ο Τελώνης εἶχε ἐπίγνωση ὅτι ἦταν ἀνάξιος νά παρουσιάζεται ἐνώπιον τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί νά γίνεται δεκτός στή συντροφιά ἀξιοσέβαστων ἀνθρώπων, τούς ὁποίους ὁ Θεός θά ἐπιδοκίμαζε. ῏Ηρθε μέχρι τή θύρα τοῦ Ναοῦ ἀλλά δέν μποροῦσε νά διαβεῖ τό κατώφλι, διότι γνώριζε ὅτι σ’ αὐτόν τόν κόσμο, τόν λερωμένο, τόν μολυσμένο καί βεβηλωμένο ἀπό τήν ἀνθρώπινη ἁμαρτία, ἀπό τό αἷμα καί τό κακό σέ ὅλες του τίς μορφές, ὁ Ναός ἦταν χῶρος ἀφιερωμένος μόνο στόν Θεό. ῞Ολος ὁ ὑπόλοιπος κόσμος, γιά νά χρησιμοποιήσουμε τά λόγια τοῦ Σατανᾶ κατά τούς πειρασμούς τοῦ Χριστοῦ, «ἐμοί παραδέδοται». ᾿Αλλά ὁ Ναός εἶναι ἕνας χῶρος τόν ὁποῖο ἄνθρωποι μέ πίστη -ἀδύναμοι ἀσφαλῶς, ἀλλά μέ πίστη στόν Θεό- ἀπέκοψαν ἀπό τό βασίλειο αὐτό τοῦ τρόμου γιά νά ἀποτελεῖ μία θέα τῆς θείας ὡραιότητας, κατοικητήριο τοῦ ῾Ενός πού δέν ἔχει «ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ», σ’ ἕνα κόσμο πού ἐκλάπη ἀπό Αὐτόν καί ἔχει παραδοθεῖ στά χέρια τοῦ ᾿Αντιδίκου.
Καθώς ὁ Τελώνης στεκόταν στό κατώφλι ἤξερε ὅτι ἀνῆκε στό βασίλειο τοῦ κακοῦ, καί δέν εἶχε πρόσβαση στόν χῶρο τοῦ Θεοῦ. ῾Ωστόσο, ἔνιωθε τή διαφορά, ἔνιωθε τρόμο γιά τόν ἑαυτό του καί μία λατρευτική στάση γεννιόταν μέσα του ἀπέναντι στόν θεϊκό αὐτό χῶρο. ῎Ετυπτε τό στῆθος του καί ζητοῦσε ἔλεος, ἐπειδή γιά τίποτε ἄλλο δέν μποροῦσε νά ἐλπίζει οὔτε σέ τίποτε ἄλλο νά ὑπολογίζει.
Καί ὁ Φαρισαῖος στεκόταν ἀκριβῶς στό μέσον τοῦ Ναοῦ· εἶχε μπεῖ καί εἶχε λάβει θέση ἐκεῖ ὡς κάποιος πού εἶχε κάθε δικαίωμα νά στέκεται στόν τόπο αὐτό. Γιατί; ῎Οχι ἐπειδή εἶχε καθαρή καρδιά, ἀλλά ἐπειδή εἶχε τηρήσει κάθε ἕναν ἀπό τούς τύπους πού εἶχε καθιερώσει ἡ Συναγωγή, ὅπως πολλοί ἀπό μᾶς τηροῦν τούς ἐξωτερικούς κανόνες τῆς ζωῆς, χωρίς αὐτοί νά διεισδύουν οὔτε κἄν μέσα ἀπό τό δέρμα μας, χωρίς νά φθάνουν στήν καρδιά μας, χωρίς νά ἀναμορφώνουν οὔτε νά νοηματοδοτοῦν τίς σκέψεις μας. Συνέχεια →

Δέν εἶναι πού πῆρα τῶν ὀμματιῶν μου

καί χάθηκα ἀπό τό πρόσωπό Σου.

Δέν εἶναι πού ξενιτεύθηκα

σέ χῶρες μαγεμένες κι ἄγνωστες

κι ἡ ξενιτιά κι ὁ θάνατος εἶναι τό ἴδιο.

Δέν εἶναι πού κατέβηκα σκαλί-σκαλί

ὅλα τά ὑπόγεια τῆς Νινευΐ…

Εἶναι πού ἔχεις βγεῖ στό παραθύρι

καί τρῶς τό δρόμο μέ τά μάτια σου,

μέτρο τό μέτρο, πόντο τόν πόντο

καταβροχθίζεις τήν ἀπόσταση,

ξαγρυπνᾶς μέρα καί νύχτα,

περιμένοντας τό γυρισμό μου.

Ἔχεις ἀκουμπήσει τά χέρια σου

στό περβάζι τοῦ παραθύρου

μέ τό πρόσωπο στίς παλάμες σου.

Ἀνακατεύεις καί μασᾶς τά γένια σου

κοιτάζοντας ἐπίμονα στό δρόμο.

Τό βλέμμα σου αὐτό τῆς ἀναμονῆς

μέ ἐξουθενώνει.

Γι’ αὐτό, ἐσύ ξέρεις γιά μένα

δέν εἶναι πού πῆρα τῶν ὀμματιῶν μου.

Εἶναι πού ἔχεις βγεῖ στό παραθύρι…

(Δ. Μποσινάκης)