Ἅγιος Νέστορας

π. Βασιλείου Ι. Καλλιακμάνη

α) Ἡ μαθητεία σὲ ἱκανὸ διδάσκαλο καὶ ἔμπειρο πνευματικὸ πατέρα θεωρεῖται ἀπαραίτητη γιὰ ὅποιον θέλει νὰ μυηθεῖ στὴ χριστιανικὴ ζωή. Αὐτὴ δὲν μεταδίδεται ἁπλῶς μὲ λόγους καὶ βιβλία.

 Μεταγγίζεται διὰ τοῦ παραδείγματος. Στὸ Συναξάρι τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἀναφέρεται ὅτι αὐτὸς καταγόταν «ἀπὸ τὴν πόλιν Θεσσαλονίκην, εὐσεβὴς ὧν ἄνωθεν ἀπὸ τοὺς γονεῖς του καὶ διδάσκαλος τῆς εἰς τὸν Χριστὸν πίστεως». Παράλληλα ἦταν στρατηγὸς τῶν ρωμαϊκῶν στρατευμάτων τῆς Θεσσαλίας καὶ ἀνθύπατος Ἑλλάδος. Αὐτὸ ὅμως δὲν τὸν ἐμπόδισε νὰ καλλιεργεῖ τὴν χριστιανικὴ εὐσέβεια καὶ νὰ μυσταγωγεῖ πολλοὺς μαθητὲς στὴν εὐαγγελικὴ ἀλήθεια.

β) Ἐκεῖνος ποὺ ἐμπνέεται ἀπὸ τὸ ἀναστάσιμο κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου δὲν τὸ κρατᾶ μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του· ἐπιθυμεῖ νὰ τὸ μεταδώσει καὶ στοὺς ἄλλους. Ἐκεῖνος ποὺ ὑφίσταται τὴν «πνευματικὴ ἀλλοίωση», τὴν «εὐπρεπεστάτην», ὅπως διδάσκουν τὰ λειτουργικὰ κείμενα, θέλει νὰ μυηθοῦν καὶ ἄλλοι στὴ ζωὴ τοῦ Πνεύματος. Μεταξὺ τῶν μαθητῶν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου διακρίθηκε ὁ Ἅγιος Νέστορας, ποὺ ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ στὶς 27 Ὀκτωβρίου.

 γ) Ἡ γνωστοποίηση ὅτι ὁ Δημήτριος ὄχι μόνο ἦταν χριστιανός, ἀλλὰ δίδασκε τὴν πίστη σὲ κύκλο μαθητῶν, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν καθαίρεσή του ἀπὸ τὸ στρατιωτικὸ ἀξίωμα καὶ τὴ φυλάκισή του. Ὁ καίσαρας Γαλέριος ἦταν ἰδιαίτερα αὐστηρὸς μὲ τὸν νεαρὸ ἀξιωματικό. Ἐπιπλέον, θέλοντας νὰ ἑορτάσει τὴ νίκη τοῦ κατὰ τῶν Σκυθῶν, ὀργάνωσε μονομαχίες στὸ στάδιο τῆς Θεσσαλονίκης, ὅπου ὁ γιγαντόσωμος Λυαῖος καυχιόταν ἀλαζονικὰ καὶ προκαλοῦσε τοὺς φοβισμένους χριστιανούς.

 δ) Σὲ ἐποχὴ ποὺ ἡ χριστιανικὴ πίστη βρισκόταν σὲ διωγμὸ καὶ οἱ χριστιανοὶ ὁδηγοῦνταν στὶς ἀρένες ὡς βορὰ ἄγριων θηρίων, στὶς φυλακὲς καὶ στὸ μαρτυρικὸ θάνατο, ποιὸς θὰ τολμοῦσε νὰ ἀντισταθεῖ; Κι ὅμως, ὁ τολμηρὸς μαθητὴς τοῦ Δημητρίου, ὁ Νέστορας, ὁπλισμένος μὲ θάρρος καὶ ἀνδρεία εἰσέρχεται ἑκουσίως στὸν στίβο, γιὰ νὰ δώσει τὸν καλὸ ἀγώνα. Δὲν ὑπολογίζει τὴν ὑπεροχὴ τοῦ ἀντιπάλου, δὲν κάμπτεται στὶς ἐχθρικὲς ἰαχὲς τοῦ πλήθους.

 ε) Προφανῶς ἔρχεται στὸ νοῦ τοῦ αὐτὸ ποὺ εἶχε διδαχθεῖ ἀπὸ τὸ διδάσκαλό του: Ὅτι μπορεῖ οἱ χριστιανοὶ νὰ εἶναι φαινομενικὰ ἀδύναμοι καὶ νὰ διώκονται, ἀλλὰ ἡ δύναμή τους εἶναι ἐσωτερική, πνευματικὴ καὶ «ἐν ἀσθενεία τελειοῦται» (βλ. Β’ Κόρ. 12, 9). Ἐνθυμεῖται τὴν ἄνιση μάχη ποὺ ἔδωσε ὁ Δαβὶδ ἀπέναντι στὸν Γολιὰθ καὶ βγῆκε νικητής. Ἐμπνέεται ἀπὸ τὴν παρρησία καὶ τὴν στερεότητα τῆς πίστεως τοῦ διδασκάλου του, ὁ ὁποῖος θυσίασε ἐπίγεια δόξα, ἀξιώματα καὶ πλούτη γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.

 στ) Ὁ Νέστορας προσφεύγει στὸ φυλακισμένο Δημήτριο καὶ σύμφωνα μὲ τὸν Συναξαριστὴ τοῦ λέει: «Δοῦλε τοῦ Θεοῦ, θέλω νὰ πολεμήσω μὲ τὸν Λυαῖον. Ὅθεν παρακάλεσε τὸν Κύριον διὰ λόγου μου. O δὲ Ἅγιος ἐσφράγισε τὸ μέτωπον αὐτοῦ καὶ εἶπε. Καὶ τὸν Λυαῖον θέλεις νικήσεις καὶ διὰ τὸν Χριστὸν θέλεις μαρτυρήσεις. Ὅθεν ἀπὸ τὸν λόγον τοῦτον τοῦ Ἁγίου, λαβών θάρρος ὁ Νέστωρ καὶ δύναμιν εἰς τὴν ψυχήν του, εὐθὺς ἐπήδησεν εἰς τὸ στάδιον. Καὶ πολεμήσας μὲ τὸν Λυαῖον, ἐθανάτωσεν αὐτόν. Καὶ οὕτω κατέβαλε καὶ τὴν ὑπερηφάνειαν ἐκείνου καὶ τὸ καύχημα τοῦ βασιλέως».

ζ) «O βασιλεὺς λοιπὸν ἐντροπιασθείς, ἐλυπήθη ὁμοῦ καὶ ἐθυμώθη. Καὶ ἐπειδὴ ἔμαθεν ὅτι ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐπαρακίνησεν εἰς τοῦτο τὸν Νέστορα, ἔστειλε στρατιώτας, καὶ ἐπρόσταξεν αὐτοὺς νὰ κατατρυπήσουν μὲ λόγχας τὸν Ἅγιον μέσα εἰς τὴν φυλακήν. Διατὶ ἔγινεν αἴτιος τῆς σφαγῆς τοῦ Λυαίου. Γενομένου δὲ τούτου, εὐθὺς ὁ μέγας Δημήτριος παρέδωκε τὴν ἁγίαν του ψυχὴν εἰς χείρας Θεοῦ. Πολλὰ δὲ θαύματα καὶ ἰατρείας παραδόξους ἐποίει μετὰ θάνατον. Ἔπειτα, μὲ προσταγὴν τοῦ βασιλέως ἀπεκεφαλίσθη καὶ ὁ Ἅγιος Νέστωρ». Ἔτσι διδάσκαλος καὶ μαθητής, ὡς καλοὶ στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, δέχθηκαν τὸν «ἁμαράντινον τῆς δόξης στέφανον» (βλ.Α΄ Πέτρ. 5, 4).