Ἅγιος Ἀχμέτ

π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Σὲ κάθε ἐποχὴ ἡ Ἐκκλησία κοσμεῖται ἀπὸ ἁγίους. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ μακρόθυμος καὶ οἰκτίρμων Θεός, ἡ Παναγία καὶ Ὁμοούσιος Τριάς, δὲν ἀφήνει ἀπαράκλητο τὸν κόσμο.Ἔτσι, προφῆτες, δίκαιοι, ἀπόστολοι, εὐαγγελιστές, μάρτυρες, ἱεράρχες, ὅσιοι, ἱερομάρτυρες ἀλλὰ καὶ νεομάρτυρες, ἐνεργοποιώντας τὶς δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καθίστανται ζωντανὰ μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ (βλ. Α΄ Κορ. 12, 27).

β) Ἀνάλογα μὲ τὶς κοινωνικὲς καὶ ἱστορικὲς συνθῆκες φανερώνονται καὶ οἱ ἅγιοι. Ἔτσι, στὴν περίοδο τῶν διωγμῶν εἴχαμε τοὺς μάρτυρες, ἐνῶ σὲ περιόδους ἐλευθερίας τῆς πίστεως καὶ ἀκμῆς τῆς παιδείας καὶ τῶν γραμμάτων ἀναδείχθηκαν λόγιοι συγγραφεῖς καὶ σπουδαῖοι ὑμνογράφοι. Οἱ νεομάρτυρες ἀνέτειλαν στὴ διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας ὡς ἀντιστασιακοί της ρωμιοσύνης καὶ τοῦ ἑλληνισμοῦ, ὡς πρότυπα πίστεως καὶ ὑπομονῆς. Κι ὅπως σημειώνει ὁ Ἀπόστολος, ἀπὸ τὴ δοκιμασία τῆς πίστεως γεννιέται ἡ ὑπομονή, ἡ ὁποία πρέπει νὰ κρατήσει μέχρι τέλους (βλ. Ἰακ. 1, 4).

γ) Ὁ ὅσιος Νικόδημος Ἁγιορείτης στὸ Νέον Μαρτυρολόγιον ἀναφέρει ὅτι ὁ Θεὸς εὐδόκησε νὰ ἐμφανιστοῦν οἱ νεομάρτυρες γιὰ πέντε λόγους: Διότι συμβάλλουν στὸν ἀνακαινισμὸ τῆς ὀρθόδοξης πίστης, καθιστοῦν ἀναπολόγητους τούς ἀλλοπίστους τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως, ἀποτελοῦν δόξα καὶ καύχημα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καὶ καταισχύνη τῶν ἑτεροδόξων, εἶναι παραδείγματα ὑπομονῆς ἀλλὰ καὶ πρότυπα μιμήσεως γιὰ τοὺς χριστιανούς.

δ) Ἀνάμεσα στοὺς βίους τῶν νεομαρτύρων περιλαμβάνεται καὶ σύντομος βίος τοῦ Ἀχμὲτ τοῦ Κάλφα, ὁ ὁποῖος ἐνῶ ἦταν μωαμεθανός, μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἔγινε χριστιανὸς καὶ μαρτύρησε τὸ 1682. Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 24 Δεκεμβρίου καὶ στὶς 3 Μαΐου. Στὸ Νέον Μαρτυρολόγιον ἀναφέρεται: «Οὗτος ἔχων σκλάβαν Ρώσσαν συνεμίγνυτο μὲ αὐτήν, ἄφηνεν ὅμως αὐτὴν νὰ πηγαίνη εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Χριστιανῶν εἰς τὰς ἐπισήμους ἡμέρας. Ἐπειδὴ δὲ ὅταν ἐκείνη ἤρχετο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, αὐτὸς ἠσθάνετο εὐωδίαν ἄρρητον ἀποὺ ἔβγαινεν ἀπὸ τὸ στόμα της, τὴν ἠρώτησεν τί τρώγει καὶ μυρίζει ἔτζη;».

ε) «Ἐκείνη τοῦ εἶπεν, ὅτι τρώγει ἀντίδωρον, καὶ πίνει ἁγιασμόν. Ταῦτα ἀκούσας προσκαλεῖ ἕναν ἐφημέριον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, καὶ τοῦ λέγει νὰ ἑτοιμάση τόπον διὰ νὰ ὑπάγη αὐτός, ὅταν ἐλειτούργει ὁ Πατριάρχης. Οὐ γενομένου, ἔβλεπεν, ὢ τοῦ θαύματος! ὅταν εὐλόγει ὁ Πατριάρχης τὸν λαόν, καὶ εὔγαιναν ἀπὸ τὸ τρικήριον, καὶ ἀπὸ τὰ δάκτυλά του ἀκτίνες, καὶ ἔπιπτον ἐπάνω εἰς ὅλων τῶν χριστιανῶν τὰς κεφαλάς, αὐτοῦ δὲ τὴν κεφαλὴν ἄφιναν ἄμοιρον».

στ) «Τοῦτο τὸ θαυμάσιον ἰδών, κράζει τὸν ἱερέα, καὶ βαπτίζεται, καὶ ἦτο κρυφὰ χριστιανὸς ἱκανὸν καιρόν. Ἐπειδὴ δὲ εἰς μίαν σύναξιν λογοτριβοῦντες οἱ μεγιστάνες ποῖος ἄραγε νὰ εἶναι μεγαλύτερος; καὶ ἐρωτήσαντες καὶ αὐτόν, αὐτὸς ἐφώναξεν ὅσον ἐδύνατο: μεγαλωτάτη ἀπὸ ὅλα εἶναι ἡ πίστις τῶν χριστιανῶν. Καὶ ὡμολόγησεν τὸν ἑαυτὸν του χριστιανόν, καὶ ὅλον τὸ μυστήριον τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ κηρύξας παρρησία, τὸ μακάριον τέλος τοῦ μαρτυρίου ἐδέξατο».

ζ) Ὁ Ἀχμὲτ ἦταν ἄνθρωπος καλῆς προαιρέσεως, γι’ αὐτὸ ἐπέτρεπε στὴ ρωσίδα σύντροφό του νὰ ἐκκλησιάζεται. Αὐτὴ προφανῶς εἶχε ἐπιτίμιο καὶ δὲν κοινωνοῦσε, ἀλλὰ ἔπαιρνε ἀντίδωρο καὶ ἔπινε ἁγιασμό. Ἡ πίστη της ὅμως ἁγίασε καὶ τὸν Ἀχμέτ. Ἐδῶ βρίσκει ἐφαρμογὴ τὸ ἀποστολικὸ λόγιο: «καὶ γυνὴ εἴ τις ἔχει ἄνδρα ἄπιστον, καὶ αὐτὸς συνευδοκεῖ οἰκεῖν μετ᾿ αὐτῆς, μὴ ἀφιέτω αὐτόν. ἡγίασται γὰρ ὁ ἀνὴρ ὁ ἄπιστος ἐν τῇ γυναικί, καὶ ἡγίασται ἡ γυνὴ ἡ ἄπιστος ἐν τῷ ἀνδρί.» (Α΄ Κορ. 7, 13-14). Προκύπτει ὅμως τὸ ἐρώτημα: Πῶς ἕνας ἀλλόθρησκος ὄντας στὴ Θεία Λειτουργία βλέπει τὸ ἄκτιστο φῶς, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Πατριάρχη καὶ ἐκχέεται στοὺς χριστιανούς; Ἡ ἀπάντηση δὲν εἶναι εὔκολη. Ὑπάρχουν φαίνεται περιπτώσεις γνωστὲς μόνο στὸν Θεό, ποὺ κατὰ θεία παραχώρηση γεύονται πνευματικὲς ἐμπειρίες καὶ ἀλλόθρησκοι. Τὸ παράδοξο αὐτὸ γεγονὸς ἀναδεικνύει τὴ μέγιστη εὐθύνη τῶν χριστιανῶν γιὰ τὸν τρόπο μετοχῆς τους στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι μόνο…