Ἐγκωμιαστικὸς λόγος στόν ἅγιο Ἰγνάτιο τὸν Θεοφόρο

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

… Ξέσπασε κάποτε φοβερὸς διωγμός ἐναντίον τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ σὰν φοβερότατη τυραννίδα ξαπλώθηκε στήν γῆ καὶ ὅλοι ἁρπάζονταν μέσα ἀπὸ τὴν ἀγορά, χωρὶς καμιὰ κατηγορία, ἀλλ’ ἁπλῶς γιατὶ ἁπαλλάχθηκαν ἀπὸ τὴν πλάνη καὶ ἔτρεξαν πρὸς τὴν εὐσέβεια, γιατὶ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τήν θρησκείᾳ τῶν δαιμόνων, γιατὶ γνώρισαν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ προσκύνησαν τὸν Μονογενῆ Υἱὸ Του· καὶ γιά ἐκεῖνα γιά τὰ ὁποῖα ἔπρεπε αὐτοὶ νά στεφανώνονται, νά θαυμάζονται καὶ νά τιμοῦνται, τώρα τιμωρούνταν καὶ περιβάλλονταν ἀπὸ μύρια κακὰ ὅλοι ἐκεῖνοι πού δέχθηκαν τὴν πίστη, καὶ πολὺ περισσότερο οἱ προϊστάμενοι τῶν Ἐκκλησιῶν.

Διότι ὁ διάβολος, ὄντας κακοῦργος καὶ φοβερὸς στό νά μηχανορραφεῖ τέτοιες ἐπιβουλές, ἔλπισε ὅτι, ἐὰν ἀφαιρέσει τοὺς ποιμένες, θὰ μπορέσει εὔκολα νά διασκορπίσει τὰ πρόβατα. Ὁ Θεὸς, ὅμως, πού συλλαμβάνει τοὺς σοφοὺς στήν πανουργία τους, θέλοντας νά δείξει σ’ αὐτόν, ὅτι δέν κυβερνοῦν τίς Ἐκκλησίες Του ἄνθρωποι, ἀλλ’ Αὐτὸς εἶναι Ἐκεῖνος πού ποιμαίνει παντοῦ ὅσους πιστεύουν σ’ Αὐτόν, ἐπέτρεψε νά γίνει αὐτὸ … γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι Ἐκεῖνος πού καθοδηγεῖ παντοῦ τίς Ἐκκλησίες, καὶ δέν εἶναι δυνάτό ποτέ νά βγεῖ νικητὴς ἐκεῖνος πού πολεμᾶ τὸν Θεό.

Καὶ δέν διέπραξε ὁ διάβολος αὐτὸ μόνο τὸ κακούργημα, ἀλλὰ καὶ ἄλλο ὄχι μικρότερο ἀπ’ αὐτό. Ὅτι δηλαδή, δέν ἄφηνε νά σφάζονται οἱ ἐπίσκοποι στίς πόλεις πού ἦταν προϊστάμενοι, ἀλλὰ τοὺς φόνευε ὁδηγώντας τους σὲ ξένη πόλη. Καὶ αὐτὸ τὸ ἔκανε ἐπιδιώκοντας ἔτσι νά μείνουν ἔρημοι ἀπὸ φίλους καὶ συγχρόνως, ἐλπίζοντας νά τοὺς καταστήσει ἀσθενεστέρους μέ τὸν κόπο τῆς ὁδοιπορίας, πρᾶγμα πού ἔκαμε καὶ στόν μακάριο αὐτὸν ἱεράρχη. Διότι ἀπὸ τὴν πόλη μας τὸν φόνευσε στήν Ῥώμη, κάνοντάς του μακρότερη τὴν ὁδοιπορία, καὶ ἐλπίζοντας –μέ τὸ μῆκος τῆς ὁδοῦ καὶ τὸ πλῆθος τῶν ἡμερῶν πού θὰ μεσολαβοῦσαν μέ τὸ ταξίδι– νά καταβάλει τὸ φρόνημά του, μὴ γνωρίζοντας ὅμως ὅτι, ἔχοντας αὐτὸς στήν τόσο μεγάλη ὁδοιπορία του συνοδοιπόρο καὶ συνταξιδιώτη τὸν Ἰησοῦ, γινόταν πιὸ ἰσχυρός, παρεῖχε μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ πού ὑπῆρχε μαζὶ του καὶ σφυρηλατοῦσε ἔτσι περισσότερο τίς Ἐκκλησίες. Διότι οἱ πόλεις πού ὑπῆρχαν κατὰ μῆκος τῆς ὁδοῦ πού περνοῦσε, συντρέχοντας ἀπὸ παντοῦ, ἐνίσχυαν τὸν ἀθλητήν καὶ τὸν προέπεμπαν μέ πολλὰ ἐφόδια, συναγωνιζόμενες μέ αὐτόν μέ τίς προσευχὲς καί τίς παρακλήσεις τους.

Ἀλλὰ καὶ αὐτὲς δέν δέχονταν μικρὴ παρηγορία, βλέποντας τὸν μάρτυρα νά τρέχει πρὸς τὸν θάνατο μέ τόση μεγάλη προθυμία, μὲ ὅση φυσικὸ ἦταν νά τρέχει ἐκεῖνος πού καλεῖται στά οὐράνια ἀνάκτορα. Καί ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ ἔργα μάθαιναν –ἀπὸ τὴν προθυμία δηλαδὴ ἐκείνου καὶ τὴν ὑπερβολικὴ χαρὰ– ὅτι δέν ἦταν θάνατος ἐκεῖνος πρὸς τὸν ὁποῖο ἔτρεχε, ἀλλὰ κάποια ἀποδημία καὶ μετάθεση καὶ ἀνάβαση πρὸς τὸν οὐρανό. Καί διδάσκοντας αὐτὰ σὲ κάθε πόλη μέ τὰ λόγια καί μέ τὰ ἴδια τὰ ἔργα του ἀναχωροῦσε ἀπὸ ἐκεῖ.

Καὶ ἐκεῖνο πού συνέβηκε μέ τοὺς Ἰουδαίους, –ὅταν, δένοντας τὸν Παῦλο καὶ στέλνοντάς τον στήν Ῥώμη, νόμιζαν ὅτι τὸν στέλνουν στόν θάνατο, στήν πραγματικότητα ὅμως τὸν ἔστελναν διδάσκαλο στούς Ἰουδαίους πού κατοικοῦσαν ἐκεῖ– αὐτὸ λοιπὸν συνέβη πολὺ περισσότερο μέ τὸν Ἰγνάτιο. Διότι καθίστατο διδάσκαλος θαυμάσιος ὄχι μόνο σ’ ἐκείνους πού κατοικοῦσαν στήν Ῥώμη, ἀλλὰ καὶ σ’ ὄλες τίς ἐνδιάμεσες πόλεις, πείθοντάς τους νά περιφρονοῦν τὴν παροῦσα ζωή, νά μὴ θεωροῦν τίποτε τὰ βλεπόμενα, νά ἐπιθυμοῦν τὰ μελλοντικὰ καὶ ν’ ἀποβλέπουν πρὸς τὸν οὐρανό, καὶ νά μὴν δίνουν σημασία γιά κανένα ἀπὸ τὰ κακὰ τῆς παρούσας ζωῆς.

Διδάσκοντάς τους λοιπὸν αὐτὰ καὶ περισσότερα ἀπ’ αὐτά μέ τὰ ἴδια τὰ ἔργα του καὶ παιδεύοντάς τους βάδιζε σὰν κάποιος ἥλιος ἀνατέλλοντας ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ καὶ τρέχοντας πρὸς τήν δύση· ἢ καλύτερα λαμπρότερος ἀπὸ ἥλιο. Διότι ὁ ἥλιος ἔτρεχε στόν οὐρανό, παρέχοντας αἰσθητὸ φῶς, ἐνῶ ὁ Ἰγνάτιος ἀντέλαμπε κάτω, ἐμβάλλοντας στίς ψυχὲς νοητὸ φῶς ἔνθεης διδασκαλίας. Καὶ ὁ ἥλιος, βέβαια, φθάνοντας στά μέρη τῆς δύσεως κρύβεται καὶ ἀμέσως φέρνει τήν νύχτα, ἐνῶ αὐτὸς καταφθάνοντας στά μέρη τῆς δύσεως ἀνέτειλε ἐκεῖ λαμπρότερα, ἀφοῦ εὐεργέτησε ὑπερβολικὰ καὶ ὅλους ἐκείνους πού συνάντησε κατὰ μῆκος τῆς πορείας του, καὶ ὅταν ἔφθασε στήν πόλη, δίδαξε καὶ σ’ ἐκείνην τὴν ὁδὸ τῆς εὐσεβείας.

Διότι γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νά τερματίσει ἐκεῖ τήν ζωή του, ὥστε ὁ θάνατός του νά γίνει διδάσκαλος εὐσεβείας σ’ ὅλους τοὺς κατοίκους τῆς Ῥώμης. Διότι ἐσεῖς, μὲ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, δέν θὰ χρειαζόσασταν τότε καμιὰ ἀπόδειξη, ἐπειδὴ ἤσασταν ῥιζωμένοι στήν πίστη, ἐνῶ οἱ κάτοικοι τῆς Ῥώμης, ἐπειδὴ τότε ὑπῆρχε ἐκεῖ πολλὴ ἀσέβεια, χρειάζονταν πολλὴ βοήθεια. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Πέτρος καὶ ὁ Παῦλος καὶ μετὰ ἀπὸ ἐκείνους καὶ ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὅλοι θυσιάσθηκαν ἐκεῖ · καὶ ὁ ἕνας λόγος ἦταν, ἐπειδὴ εἶχε μολυνθεῖ ἡ πόλη μέ τὰ αἵματα τῶν εἰδώλων, νά τὴν καθαρίσουν μέ τὰ δικὰ τους αἵματα, καὶ ὁ ἄλλος λόγος γιά νά τοὺς ἀποδείξουν ἔμπρακτα τὴν ἀνάσταση τοῦ σταυρωθέντος Χριστοῦ, πείθοντας τοὺς κατοίκους τῆς Ῥώμης, ὅτι δέν θὰ ἦταν δυνατό μέ τόση εὐχαρίστηση νά περιφρονήσουν τὴν παροῦσα ζωή, ἐὰν δέν ἦταν παρὰ πολὺ σίγουροι, ὅτι ἐπρόκειτο ν’ ἀνεβοῦν πρὸς τὸν ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ καὶ ὅτι θὰ Τὸν δοῦν στούς οὐρανούς.

Πράγματι λοιπόν, ἀποτελεῖ μεγίστη ἀπόδειξη τὸ ὅτι ὁ Χριστός πού σφαγιάσθηκε ἐπέδειξε τόση μεγάλη δύναμη μετὰ τὸν θάνατό Του, ὥστε νά πείσει τοὺς ζωντανοὺς ἀνθρώπους νά περιφρονήσουν πατρίδα, οἰκία, φίλους καὶ συγγενεῖς καὶ τὴν ἴδια τήν ζωή τους γιά χάρη τῆς πίστεώς τους πρὸς Αὐτόν, καὶ νά προτιμήσουν, ἀντὶ τῶν εὐχάριστων τῆς παρούσας ζωῆς, μάστιγες, κινδύνους καὶ θάνατο. Καθόσον αὐτὰ δέν ἦταν κατορθώματα κάποιου νεκροῦ, οὔτε κάποιου πού ἔμεινε στόν τάφο, ἀλλὰ ἐκείνου πού ἀναστήθηκε καὶ ζεῖ. Διότι πῶς θὰ μποροῦσε νά δικαιολογηθεῖ τὸ ὅτι, ὅταν ζοῦσε ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι πού Τὸν ἀκολουθοῦσαν ἀδύναμοι, ἐξαιτίας τοῦ φόβου, νά προδώσουν τὸν διδάσκαλό τους, νά φύγουν καὶ ν’ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ κοντὰ Του, ὅταν ὅμως πέθανε, ὄχι μόνο ὁ Πέτρος ἀλλὰ καὶ ὁ Παῦλος, καὶ ὁ Ἰγνάτιος πού οὔτε κάν Τὸν εἶχε δεῖ, οὔτε εἶχαν ἀπολαύσει τήν συνάναστροφή Του, νά ἐπιδείξουν ὑπὲρ Αὐτοῦ τόση μεγάλη προθυμία, ὥστε καὶ τὴν ἴδια τήν ζωή τους νά θυσιάσουν γι’ Αὐτόν;

Γιά νά τὰ μάθουν λοιπὸν αὐτὰ ἔμπρακτα ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Ῥώμης, ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νά τελειώσει ὁ ἅγιος ἐκεῖ τήν ζωή του. Καὶ ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία, θὰ τὸ ἐπιβεβαιώσω αὐτὸ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν τρόπο τοῦ θανάτου του. Διότι ἡ καταδικαστικὴ ἀπόφαση δέν ὅριζε νά πεθάνει σὲ βάραθρο ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη, οὔτε στό δικαστήριο, οὔτε σὲ κάποια γωνία, ἀλλὰ στό μέσο τοῦ θεάτρου. Καί, ἐνῶ ὅλη ἡ πόλη καθόταν ἐπάνω, ὁ ἅγιος ὑπέμεινε τὸ μαρτύριό του, καθὼς τὸν κατασπάρασαν τὰ θηρία, ὥστε, ἀφοῦ στήσει μπροστὰ στά μάτια ὅλων τὸ τρόπαιο κατὰ τοῦ διαβόλου, νά κάνει ζηλωτὲς τῶν ἀγωνισμάτων του ὅλους τοὺς θεατές, ὄχι μόνο πεθαίνοντας τόσο γενναία, ἀλλὰ πεθαίνοντας μέ εὐχαρίστηση. Ἔτσι, μὲ εὐχαρίστηση ἔβλεπε τὰ θηρία, ὄχι σὰν νά ἐπέκειτο νά φύγει ἀπὸ τήν ζωή, ἀλλὰ σὰν νά τὸν καλοῦσαν πρὸς ζωὴ καλύτερη καὶ πνευματικότερη.Ἀπό ποῦ γίνεται αὐτὸ φανερό; Ἀπὸ τὰ λόγια πού εἶπε τήν στιγμή πού ἐπρόκειτο νά πεθάνει. Διότι, ὅταν ἄκουσε, ὅτι αὐτὸς ὁ τρόπος τῆς τιμωρίας τὸν ἀναμένει, ἔλεγε: «ἐγὼ θὰ ὠφεληθῶ ἀπὸ τὰ θηρία ἐκεῖνα».

Τέτοιοι εἶναι ἐκεῖνοι πού εἶναι ἐρωτευμένοι· ὅ,τι κι ἂν πάσχουν ὑπὲρ ἐκείνων πού ἀγαποῦν, τὸ δέχονται μέ εὐχαρίστηση, καὶ τότε φαίνονται ὅτι εἶναι κυριευμένοι ἀπὸ τὴν ἀγάπη, στίς δύσκολες περιστάσεις, πρᾶγμα βέβαια πού συνέβηκε καὶ μ’ αὐτόν. Διότι ἔσπευδε νά μιμηθεῖ τοὺς Ἀποστόλους ὄχι μόνο στόν θάνατο, ἀλλὰ καὶ στήν προθυμία, καὶ ἀκούοντας ὅτι ἐκεῖνοι μετὰ τὸ μαστίγωμα ἔφευγαν μέ χαρά, θέλησε καὶ αὐτὸς νά μιμηθεῖ τοὺς διδασκάλους, ὄχι μόνο ὡς πρὸς τὸ θάνατο, ἀλλὰ καὶ στήν χαρά· γι’ αὐτὸ ἔλεγε, «θὰ ὠφεληθῶ ἀπὸ τὰ θηρία». Καὶ θεωροῦσε τὰ στόματα αὐτῶν πολὺ πιὸ ἥμερα ἀπὸ τήν γλῶσσα τοῦ τυράννου, καὶ πολὺ σωστά· διότι ἐκείνη ἡ γλῶσσα τὸν καλοῦσε πρὸς τήν γέεννα, ἐνώ τά στόματα τῶν θηρίων τὸν ἔστελναν πρὸς τὴν οὐράνια Βασιλεία.

Ἀφοῦ λοιπὸν τελείωσε ἐκεῖ τήν ζωή του, ἢ καλύτερα, ἀφοῦ ἀνέβηκε στόν οὐρανό, ἐπέστρεψε στήν συνέχεια ἐδῶ στεφανωμένος. Διότι κι αὐτὸ ὑπῆρξε καρπὸς τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, τὸ νά τὸν ἐπιστρέψει δηλαδὴ πάλι σ’ ἐμᾶς καὶ νά παραδώσει τὸν μάρτυρα στίς πόλεις. Διότι ἡ Ῥώμη δέχθηκε τὸ αἷμά πού ἔσταζε ἀπὸ τὸ σῶμα του, ἐνῶ ἐσεῖς ἔχετε τιμηθεῖ μέ τὸ λείψανό του· ἀπολαύσατε ἐσεῖς τήν φροντίδα του, ἀπόλαυσαν ἐκεῖνοι τὸ μαρτύριο· τὸν εἶδαν ἐκεῖνοι ν’ ἀγωνίζεται καὶ νά νικᾷ καὶ νά στεφανώνεται, ἔχετε ἐσεῖς αὐτὸν γιά πάντα· τὸν ἀπομάκρυνε ὁ Θεὸς γιά λίγο χρόνο ἀπὸ κοντὰ σας καὶ σᾶς τὸν χάρισε μέ περισσοτέρη δόξα. Καί ὅπως ἀκριβῶς ἐκεῖνοι πού δανείζονται χρήματα, ἀποδίδουν μέ τόκο τὰ χρήματα πού θὰ λάβουν, ἔτσι καὶ ὁ Θεός· ἀφοῦ γιά λίγο χρόνο τὸν δανείσθηκε ἀπὸ σᾶς καὶ τὸν ἔδειξε στήν πόλη ἐκείνη, σᾶς τὸν ἐπέστρεψε μέ μεγαλύτερη λαμπρότητα.

Διότι ἀποστείλατε ἐπίσκοπο, καὶ δεχθήκατε μάρτυρα· τὸν προπέμψατε μέ εὐχές, καὶ τὸν δεχθήκατε μέ στεφάνια· καὶ ὄχι μόνο ἐσεῖς, ἀλλὰ καὶ ὅλες οἱ ἐνδιάμεσες πόλεις. Διότι ποία νομίζετε ὅτι ἦταν ἡ διαθεσὴ τους βλέποντας τὸ λείψανο νά ἐπιστρέφει; Πόση εὐχαρίστηση θὰ καρπώθηκαν; Πόση ἀγαλλίαση;

Μὲ πόσες ἐπευφημίες θὰ περιέβαλαν ἀπὸ παντοῦ τὸν στεφανωμένο; Διότι, ὅπως ἀκριβῶς συμπεριφέρεται κανεὶς πρὸς γενναῖο ἀθλητή πού καταπάλεψε ὅλους τοὺς ἀνταγωνιστὲς του καὶ βγῆκε ἀπὸ τὸ σκάμμα μέ λαμπρὴ δόξα, σηκώνοντάς τον ἀμέσως οἱ θεατὲς ψηλὰ δέν τὸν ἀφήνουν οὔτε νά πατήσει ἐπάνω στήν γῆ, καὶ τὸν μεταφέρουν στό σπίτι του σηκωτό, καὶ τὸν ἐγκωμιάζουν μέ μύρια ἐγκώμια, ἔτσι λοιπὸν καὶ τὸν ἅγιο ἐκεῖνον. Τότε καθὼς τὸν ὑποδέχονταν οἱ πόλεις ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλη τὸν μετεφέραν ἐπάνω στούς ὤμους τους καὶ τὸν προέπεμψαν μέχρι αὐτὴν τὴν πόλη, ἐγκωμιάζοντάς τον στεφανωμένο, ἐξυμνώντας τον ὡς ἀγωνοθέτη, περιγελώντας τὸν διαβολο, διότι τὸ τέχνασμά του μετατράπηκε στό ἀντίθετο ἀπὸ ἐκεῖνο πού ἐπιδίωκε καὶ ἐκεῖνο πού νόμισε ὅτι θὰ κάνει κατὰ τοῦ μάρτυρα, αὐτὸ ἀπέβη στόν ἴδιο.

Καὶ τότε βέβαια, ὠφέλησε καὶ ἀνόρθωσε ὅλες ἐκεῖνες τίς πόλεις, ἀπὸ τότε ὅμως καὶ μέχρι σήμερα πλουτίζει τὴν πόλη σας. Καὶ ὅπως ἀκριβῶς θησαυρὸς διαρκής, ἀντλούμενος καθημερινὰ καὶ μὴ ἑξαντλούμενος, κάνει πλουσιότερους ὅλους ἐκείνους πού μετέχουν στην ἐξόρυξή του, ἔτσι λοιπὸν καὶ ὁ μακάριος αὐτὸς Ἰγνάτιος ἐκείνους πού ἔρχονται πρὸς αὐτόν, γεμίζοντάς τους τοὺς ἀποστέλλει στά σπίτια τους μέ εὐλογίες, παρρησία, γενναῖο φρόνημα καὶ πολλὴ ἀνδρεία.

Ἂς μὴν ἐρχόμαστε λοιπὸν πρὸς αὐτὸν μόνο σήμερα, ἀλλὰ καὶ καθημερινά, ἀποκομίζοντας πνευματικοὺς καρποὺς ἀπ’ αὐτόν. Εἶναι δυνατὸ ἐκεῖνος πού ἔρχεται ἐδῶ μέ πίστη νά καρπωθεῖ μεγάλα ἀγαθά· διότι ὄχι μόνο τὰ σώματα, ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιες οἱ λάρνακες τῶν ἁγίων εἶναι γεμάτες ἀπὸ πνευματικὴ χάρη.Ἐάν δηλαδὴ αὐτὸ συνέβη στήν περίπτωση τοῦ Ἐλισαίου καὶ νεκρός πού ἄγγιξε τήν λάρνακα ἔσπασε τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου καὶ ἐπανῆλθε πάλι στήν ζωή, πολὺ περισσότερο τώρα πού ἡ Χάρη εἶναι ἀφθονότερη, τώρα πού ἡ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι περισσοτέρη, ὅποιος θὰ ἀγγίξει λάρνακα μέ πίστη θὰ λάβει πολλὴ δύναμη ἀπὸ ἐκεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς ἄφησε ὁ Θεὸς τὰ λείψανα τῶν ἁγίων, θέλοντας νά μᾶς ὁδηγήσει στόν ἴδιο ζῆλο μέ ἐκείνους καὶ νά μᾶς προσφέρει κάποιο λιμάνι καὶ ἀσφαλῆ παρηγορία γιά τὰ κακά πού μᾶς συμβαίνουν πάντοτε.

Γι’ αὐτὸ παρακαλῶ ὅλους ἐσᾶς, εἴτε κανεὶς διακατέχεται ἀπὸ ὑπερβολικὴ λύπη, εἴτε εἶναι ἀσθενής, εἴτε διατελεῖ ὑπὸ βλαβερὴ ἐπενέργεια, εἴτε βρίσκεται κάτω ἀπὸ κάποια ἅλλη βιοτικὴ καταστάση, εἴτε σὲ πλῆθος ἁμαρτιῶν, ἂς ἔλθει ἐδῶ μέ πίστη καὶ ὅλα ἐκεῖνα θὰ τὰ ἀπομακρύνει καὶ θὰ ἐπιστρέψει μέ πολλὴ εὐχαρίστηση, κάνοντας ἐλαφρότερη τήν συνείδηση ἀπὸ τήν θέα καὶ μόνον αὐτοῦ τοῦ λειψάνου· ἢ καλύτερα δέν πρέπει νά ἔρχονται ἐδῶ μόνο ἐκεῖνοι πού βρίσκονται σὲ κακά, ἀλλὰ καὶ αὐτοί πού εἶναι χαρούμενοι, ἢ δοξασμένοι, εἴτε βρίσκονται σὲ ἐξουσία, εἴτε ἔχουν μεγάλη παρρησία πρὸς τὸν Θεό, καὶ αὐτοὶ νά μὴν περιφρονοῦν τὴν ὠφέλεια πού θὰ προκύψει ἀπὸ τὴν προσκύνηση τῶν ἁγίων Λειψάνων.

Διότι ἐρχόμενος κανεὶς ἐδῶ καὶ βλέποντας αὐτὸν τὸν Ἅγιο θὰ διατηρήσει σταθερή τὴν καλοσύνη του, πείθοντας τήν ψυχή του μέ τὴν ἀνάμνηση τῶν κατορθωμάτων τοῦ Ἁγίου νά μετριοφρονεῖ, καὶ νά μὴν ἀφήνει τήν συνείδησή του νά ὑπερηφανεύεται ἀπὸ τὰ κατορθώματά του. Καὶ δέν εἶναι μικρὸ ἐκεῖνοι πού εὐημεροῦν νά μὴν ὑπερηφανεύονται γιά τὴν εὐημερία τους, ἀλλὰ νά γνωρίζουν ν’ ἀντιμετωπίζουν τίς εὐημερίες μέ μετριοφροσύνη. Ὥστε σ’ ὅλους εἶναι χρήσιμος ὁ θησαυρός. Εἶναι χρήσιμη καταφυγὴ σ’ ἐκείνους πού διέπραξαν πταίσματα, γιά ν’ ἁπαλλαγοῦν ἀπὸ τοὺς πειρασμούς, ἐνῶ σ’ ἐκείνους πού εὐημεροῦν, τοὺς ἐνισχύει νά παραμείνουν σταθεροὶ στό καλό· ἐπίσης εὐεργετεῖ τοὺς ἀσθενεῖς ὥστε νά ξαναβροῦν τὴν ὑγεία τούς, ἐνῶ γιά τοὺς ὑγιεῖς, τοὺς βοηθάει νά μὴν περιπέσουν σὲ ἀσθένεια.

Ἀναλογιζόμενοι ὅλα αὐτά, ἂς προτιμοῦμε ἀπὸ κάθε εὐχαρίστηση καί μέ κάθε ἀπόλαυση τὴν προσέλευση ἐδῶ, ὥστε συγχρόνως καὶ νά εὐφραινόμαστε καὶ ν’ ἀποκομίζουμε κέρδος, καὶ ἐκεῖ νά μπορέσουμε νά γίνουμε ὁμόσκηνοι καὶ ὁμοδίαιτοι μέ τοὺς ἁγίους αὐτούς, μέ τίς εὐχὲς τους, μὲ τήν Χάρη καὶ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, μαζί μέ τὸν Ὁποῖο στόν Πατέρα ἀνήκει ἡ δόξα καὶ συγχρόνως καὶ στό ἅγιο Πνεῦμα, τώρα καὶ πάντοτε καὶ στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.