ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Ὁ Κύριός μας ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού ἦρθε στή γῆ μας καί ἔγινε ἄνθρωπος (Ἰωαν. 1, 18), Ἐκεῖνος πού ἔγινε γιά μᾶς ὁδός σωτηρίας (Ἰωαν. 14, 6), μᾶς διδάσκει γιά τή μετάνοια μέ τήν μακάρια καί θεϊκή φωνή Του, λέγοντας: «Δέν ἦρθα νά καλέσω σέ μετάνοια τούς δικαίους, ἀλλά τούς ἁμαρτωλούς» (Ματθ. 9, 13). Καί οὔτε πάλι: «Δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό γιατρό οἱ ὑγιεῖς, ἀλλά οἱ ἄρρωστοι» (Μάρκ. 2, 17. Λουκ. 5, 32). Ἄν ἐγώ ἤμουν πού τά ἔλεγα αὐτά, ποτέ νά μή μέ ἄκουγες. Ἄν ὅμως αὐτά τά λέει ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, γιατί τά καταφρονεῖς καί δέν φροντίζεις τή ζωή σου; Ἄν βλέπεις ὅτι ἔχεις μέσα σου τραύματα ἀπό τούς λογισμούς καί τίς πράξεις σου, γιατί ἀδιαφορεῖς γιά τά κρυφά τραύματά σου; Γιατί φοβᾶσαι τόν Γιατρό; Δέν εἶναι ἄγριος, οὔτε σκληρός, οὔτε ἄσπλαχνος. Δέν κρατάει μαχαίρι καί οὔτε μεταχειρίζεται φάρμακο πικρό καί καυτερό. Γιατρεύει μόνο μέ τό λόγο. Ἄν θέλεις νά ἔρθεις κοντά Του, Ἐκεῖνος εἶναι γεμάτος ἀγαθά καί εὐσπλαχνία. Γιά σένα ἦρθε ἀπό τόν οὐρανό. Γιά σένα ἔγινε ἄνθρωπος. Γιά νά Τόν πλησιάσεις ἄφοβα. Γιά σένα ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά σέ γιατρέψει ἀπό τά φοβερά τραύματά σου. Μέ τήν πολλή ἀγάπη καί τή στοργή Του σέ καλεῖ κοντά Του.
– Ἔλα κοντά μου, λέει, ἁμαρτωλέ. Βρές εὔκολα τή γιατρειά σου. Συνέχεια →

AΒΒA ΔΩΡΟΘEΟΥ

Ἐπιστολή Η´
— Πρῶτα-πρῶτα, παιδί μου, δέν γνωρίζουμε τόν τρόπο πού οἰκονομεῖ ὁ Θεός τή ζωή μας καί ὀφείλουμε νά Τοῦ παραδίνουμε τόν ἑαυτό μας νά τόν κυβερνήσει —πράγμα πού ὀφείλουμε ἀκριβῶς νά κάνουμε καί σ᾽ αὐτήν τήν περίσταση. Γιατί θά δυσκολευτεῖς, ἄν θελήσεις νά κρίνεις μέ ἀνθρώπινα κριτήρια ὅσα σοῦ συμβαίνουν ἀντί ν᾽ ἀφήσεις στό Θεό κάθε μέριμνά σου. Πρέπει λοιπόν, ὅταν σέ περικυκλώνουν θλιβεροί καί πιεστικοί λογισμοί, νά κραυγάζεις στό Θεό: «Κύριε, οἰκονόμησε αὐτήν τήν ὑπόθεση, ὅπως Σύ θέλεις καί ὅπως γνωρίζεις»1. Γιατί πολλά θέματα τά τακτοποιεῖ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ διαφορετικά ἀπ᾽ ὅ,τι νομίζουμε ἤ ἐλπίζουμε. Καί οἱ ἐλπίδες πού τρέφαμε γιά μερικά πράγματα, ἀπό τήν πείρα ἀποδείχτηκαν λαθεμένες. Μέ λίγα λόγια, πρέπει νά δείχνεις μακροθυμία τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ καί νά προσεύχεσαι καί νά μήν προσπαθεῖς ἤ νά νομίζεις ὅτι μέ ἀνθρὠπίνους λογισμούς, ὅπως εἶπα, θά ξεπεράσεις λογισμούς δαιμονικούς. Ὁ ἀββάς Ποιμένας ἐπειδή τά γνώριζε αὐτά, ἔλεγε ὅτι ἡ ἐντολή «νά μή μεριμνήσεις γιά τήν αὐριανή ἡμέρα»2 (Ματθ. 6, 34) ἀπευθυνόταν σ᾽ ὅσους βρίσκονται σέ πειρασμό. Συνέχεια →

ΙΣΤ΄ Διδασκαλία

166.—. Μέ πολλή εὐχαρίστηση θά σᾶς μιλοῦσα λίγο γιά τό νόημα τῶν ψαλμῶν πού ψάλλουμε στήν Ἐκκλησία, γιά νά μήν σᾶς ἀπορροφᾶ ἡ μελωδία, ἀλλά νά συμμετέχει ἀνάλογα καί ὁ νοῦς μας στή δύναμη καί τό βάθος τῶν λόγων. Τί λοιπόν ψάλαμε τώρα μόλις;

Εἶναι ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως˙
Ἄς προσφέρουμε σάν δῶρο τούς ἴδιους τούς ἑαυτούς μας.

Ἐπειδή στήν παλιά ἐποχή οἱ Ἰσραηλίτες στίς γιορτές, δηλαδή στά θρησκευτικά πανηγύρια, προσέφεραν, σύμφωνα μέ τό νόμο, διάφορα δῶρα στόν Κύριο, ὅπως «θυσίες», «ὁλοκαυτώματα», «ἀπαρχές» καί ἄλλα παρόμοια, συμβουλεύει καί ἐμᾶς ὁ ἅγιος Γρηγόριος νά γιορτάσουμε γιά τόν Κύριο ὅπως ἀκριβῶς ἐκεῖνοι καί μᾶς προτρέπει λέγοντας. Συνέχεια →