Ὁ Ἅγιος Διονύσιος καὶ ἡ ἀγάπη στοὺς ἐχθροὺς
στ) Ἑπομένως, ἡ στάση τοῦ ἁγίου Διονυσίου, ποὺ συγχώρησε καὶ δίδαξε πνευματικὰ τὸν φονιὰ τοῦ ἀδελφοῦ του δὲν ἀποτελεῖ ἐξαίρεση. Ἀφορᾶ κάθε χριστιανὸ ποὺ ἂν δὲν μπορεῖ νὰ φθάσει σὲ αὐτὰ τὰ ὑψηλὰ μέτρα, μπορεῖ μὲ τὴν εὐδοκία τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ νὰ μπολιάσει τὴ ζωή του μὲ τὸ εὐαγγελικὸ ἦθος. Οἱ ἐντολὲς τοῦ Κυρίου δὲν εἶναι πάνω ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις. Καὶ κάθε χριστιανὸς μπορεῖ νὰ συμβάλει κατὰ τὸ μέτρο τῶν δυνατοτήτων του στὴν τήρησή τους.
ζ) Ἂν κάποιος ἀδυνατεῖ νὰ ἐφαρμόσει τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἐχθρούς, μπορεῖ μὲ ταπείνωση νὰ ἐκζητήσει τὸ Θεῖο ἔλεος. Νὰ ὁμολογήσει τὴν ἀδυναμία του. Καὶ ἡ κίνηση αὐτὴ τὸν πλουτίζει πνευματικά, ἕλκει τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁδηγεῖ στὴν αὐτογνωσία καὶ τὴν ἐπίγνωση τοῦ Θείου θελήματος. Ἂν θέλει ὁ ἄνθρωπος, μπορεῖ νὰ βρεῖ τρόπους μίμησης τῆς Θείας ἀγάπης. Τότε ἐντείνεται ὁ πνευματικὸς ἀγώνας, εἰρηνεύουν οἱ ἐμπαθεῖς λογισμοί, ἀκυρώνεται τὸ μίσος καὶ κόβονται οἱ κρίκοι τοῦ κακοῦ, τὸ ὁποῖο μεταδίδεται ἁλυσιδωτὰ στὴν κοινωνία.
