|
Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα https://www.imaik.gr/?p=1220 Export date: Fri May 23 18:29:41 2025 / +0000 GMT |
῾Η ᾿Αστραφτερούλα Τίτλος: Η Αστραφτερούλα (Εικονογραφημένο)Διαστάσεις: 21x29 Δεμένο: Ναι Σελίδες: 26 Ἀπόσπασμα ... ... — Καλέ κυρα-᾿Αγριελιά! ῎Αχ!, ἀφηρημάδα! Δέν σοῦ ᾿πα οὔτε καλημέρα. Ποιόν ἔχεις κρυμμένο στό φύλλωμά σου πρωί πρωί; — Καλημέρα, ᾿Αστραφτερούλα, ἀπάντησε μέ καλοσύνη ἡ κυρα-᾿Αγριελιά, πού τή γνώριζε ἀπό παλιά. — Νά, ἐδῶ στό πρῶτο μου κλαδί εἶναι ἕνας πληγωμένος σπίνος. Εἶναι ὁ μικρός Σταχτούλης, πού δέν ξέρει ἀκόμα νά καλοπετάει καί σέ μιά φούρια του θέλησε νά φτάσει στήν πιό ψηλή μου ἐλιοκορφή. ᾿Αλλά μπερδεύτηκε ὁ καϋμενούλης μέσα στά κλαδιά μου καί τραυμάτισε τό φτερό του καί τό πόδι του τό δεξί. Γύρισε τότε ἡ ᾿Αστραφτερούλα λυπημένη καί τί νά δεῖ; ῾Ο Σταχτούλης μέσα στά αἵματα ἔτρεμε ἀπό τόν πόνο καί ἀπό τό κρύο καί εἶχε μιά τόοοοση πληγή. Κάθησε πρόθυμα κοντά του καί ἄρχισε νά τοῦ κουβεντιάζει καί νά τόν παρηγορεῖ. — Μή φοβᾶσαι Σταχτούλη μου, τοῦ εἶπε κάποια στιγμή. ᾿Εγώ ἐκεῖ πού γύριζα εἶδα πολλές φορές πουλιά πληγωμένα πού μετά ἔγιναν καλά καί παίζαμε μέ τήν ψυχή μας στά χωράφια. ᾿Αλήθεια σοῦ λέω. Μή φοβᾶσαι. —Δέν εἶναι μόνο ὁ φόβος καί ὁ πόνος πού αἰσθάνομαι, ᾿Αστραφτερούλα μου, εἶπε πονεμένα ὁ Σταχτούλης, ἀλλά τί νά σοῦ πῶ; Τώρα πού μέ ζέστανες λίγο, διψάω, διψάω πολύ! —Διψᾶς εἶπες; Χμ! Τώρα τί νά κάνουμε; ἀναρωτήθηκε ἡ ᾿Αστραφτερούλα. Μετά εἶπε φωναχτά· — Γιά νά δοῦμε, πού μποροῦμε νά βροῦμε λίγο νερό νά βρέξεις τό λαρύγγι σου, σπίνε μου, καλέ μου φίλε! Νά δοῦμε, πῶς μπορῶ νά σέ βοηθήσω; Σκέφτηκε-σκέφτηκε ὥρα πολλή ἡ ᾿Αστραφτερούλα καί ὅλο ἔδινε κουράγιο στό μικρό σπίνο. — Κάνε λίγο ὑπομονή Σταχτούλη μου, ὁπωσδήποτε κάτι θά σοφιστῶ. Μά τοῦτα τά ᾿λεγε γιά παρηγοριά. ᾿Απελπισμένη προσευχότανε. — Τί νά κάνω Θεέ μου, τί νά κάνω; Βοήθησέ με σέ παρακαλῶ. Μιά τόση δά ἡλιαχτιδούλα πού εἶμαι, τί νά περιμένω ἀπό τό φτωχό μου τό μυαλό; Καί τότε;... τότε ξαφνικά τῆς ἦρθε μιά ἰδέα. Τρέχει κάτω στή ρίζα τῆς ἀγριελιᾶς, πού ἦταν μιά μικρή γούβα γεμάτη ἀπ᾿ τῆς νύχτας τή βροχή. — Καλημέρα νερό - νεράκι μου, εἶπε ἀναστατωμένη. — Καλημέρα, ᾿Αστραφτερούλα. Κλαῖς κόρη μου; Τί σοῦ συμβαίνει πρωί πρωί; — Νά, νερό - νεράκι μου, ἐκεῖ πάνω στό κλαδί τῆς ἀγριελιᾶς εἶναι ὁ Σταχτούλης. — ῾Ο Σταχτούλης; Ποιός εἶναι πάλι αὐτός; ρώτησε ἀπορημένο τό νερό-νεράκι. — Δέν τόν ξέρεις; Εἶναι ἕνα μικρό, τοσοδούτσικο σπινάκι, πού ἔχει μιά τόοοοση πληγή, εἶπε ἡ ᾿Αστραφτερούλα καί τεντώθηκε ὅσο μποροῦσε γιά νά δείξει στό νερό - νεράκι τό μάκρος τῆς πληγῆς τοῦ Σταχτούλη. — Λοιπόν; Τί ζητᾶς τώρα ἀπό μένα; Μήπως καί περνάει τίποτα ἀπό τό χέρι μου; Τί ἄραγε μπορεῖ νά κάνει μιά μικρή γούβα μέ νερό; ρώτησε τό νερό - νεράκι. — Καί βέβαια μπορεῖς. ῎Αν θέλεις ὅμως, ὄχι μέ τό ζόρι, εἶπε φιλικά ἡ ᾿Αστραφτερούλα. — ῎Ασε τώρα τίς κουβέντες, καϋμένη, καί πές μου τί σκέφτεσαι. Μήπως ὅταν μπορῶ, σοῦ ἔχω ποτέ μου ἀρνηθεῖ; εἶπε λίγο ἐνοχλημένο τό νερό - νεράκι. — ῎Ω! ῎Οχι! Δέν μπορῶ νά πῶ! Δέν ἔχω κανένα παράπονο. Εἶμαι σίγουρη γιά τήν καλή καρδιά σου. Γι᾿ αὐτό ἄλλωστε καί ἦρθα πρῶτα σέ σένα, συνέχισε ἡ ᾿Αστραφτερούλα. — Λοιπόν; Τί νά κάνουμε γιά νά ξεκουράσουμε τόν πληγωμένο Σταχτούλη; Πές γρήγορα καί δέν ἀντέχει ἡ νερουλή καρδιά μου γιά πολύ τίς ἀγωνίες, ξανάπε τό νερό -νεράκι. — Νά! Σκέφτομαι, εἶπε γρήγορα-γρήγορα ἡ ᾿Αστραφτερούλα, νά κάτσω λίγη ὥρα κοντά σου καί νά σέ ζεστάνω πολύ, πολύ σοῦ λέω, θά σέ ζεστάνω μέχρι νά σκάσεις ἀπ᾿ τή ζέστη, νά γίνεις - καλέ πῶς τό λένε; - νά γίνεις ἀτμός. Μετά θά παρακαλέσω τόν κυρ-῎Ανεμο νά σέ πάρει καί νά σέ ἀνεβάσει μέχρι τό πιό κοντινό σύννεφο, τό φίλο μου τό Γκριζούλη. ᾿Εκεῖνος θά σέ πάρει στό σπίτι του. ᾿Εκεῖ βέβαια κάνει λίγο κρύο. Μπρρρρρ, τρέμω καί πού τό λέω, εἶπε τουρτουρίζοντας ἡ ᾿Αστραφτερούλα. Καί μετά συνέχιζε, χωρίς νά πάρει καθόλου ἀναπνοή. – Ἐκεῖ θά γίνεις πάλι μικρές-μικρές σταγόνες καί θά πέσεις στό κλαδί τῆς κυρα-᾿Αγριελιᾶς, πού κάθεται ὁ Σταχτούλης καί θά τόν δροσίσεις. Σύμφωνοι νερό - νεράκι μου; Θά κάνεις αὐτό τόν κόπο, μιά καί ἡ τόσο πονετική νεροκαρδούλα σου συμμερίζεται τή δυστυχία; — Αὐτό, ᾿Αστραφτερούλα μου, εἶναι ὁλόκληρη μετακόμιση, ἀλλά τί νά κάνουμε; Θά τό κάνω μέ ὅλη μου τήν καρδιά ἀφοῦ χρειάζεται, εἶπε ἀποφασιστικά τό νερό - νεράκι. — Σ᾿ εὐχαριστῶ, νερό - νεράκι μου, ἡ νερουλοκαρδιά σου εἶναι χρυσή, εἶπε συγκινημένη ἡ ᾿Αστραφτερούλα καί ἀμέσως ἄρχισε δουλειά.
|
|
Post date: 2012-02-26 22:41:04 Post date GMT: 2012-02-26 20:41:04 |
